Benim Güzel Hatalarım Var !

Ve kendime yapabileceğim en boktan şeyi yaptım. Eski sevgilimle buluştum.
İlk gördüğüm günü hatırladım O'nu; Ankaranın güzide mekanlarından Şilan'da görmüştüm onu ilk kez.


Hala o gün ki gibiydi, biraz uzamış saçları; dümdüz. Unutmuş herşeyi çoktan. Benimse aklımda hala, hala hatırlayınca içim burkulur. Sorunum budur belki, nasıl bir bağ kuruyosam insanlarla aramda, bir sene sonra bile gelip hayatıma sıçabiliyo.


Ama iyi bir yanı oldu O'nu görmemin Bay Hipermeni unuttum bir anda. '' Ne ayran gönüllüsün kızım yeaaeaa '' dedim kendime ama, hoşuma da gitmedi değil bu durum.


Bana yaptığı onca şeyden sonra bile yüzünü aklıma getirince hala gülümsüyorum ya!! Off neden böyleyim ki. Neden ağzıma sıçan herkese bağlanıp; bağlanan herkesin ise ağzına sıçıyorum ki !


Bu arada bu kadar küfür etmeye devam edersem, benim ağzıma ....


Neyse ne diyordum, ha bu durumdan sıkıntı çeken bir ben varım, o bitirmiş herşeyi; rahat. Ben, ben hala aceba değişmişmidir diye avutuyorum kendimi.


Ama bir bir yüzüne vurdum bana yatıklarını, içim yağları eridi valla. Nasıl kızardı karşımda. Ama sonra 'aceba söylemesemiydim, söylemesem daha mı iyi olurdu' diye yedim bitirdim kendi kendimi.


Anladım ki tuz, biber oluyorum kendi mutsuzluğuma. Ben bu hataları yaptığım sürece mutsuz olacağım ve bu mutsuzluğun sebebini de hayata yükleyeceğim.


Ama insan hata yapmadan büyür mü?