İçimde Sıkışıp Kalan Bir Çocuk Olacak Ben Büyüdüğümde

Gözleri vardı çocuğun, siyahlar içinde bile bembeyaz gökyüzünü görebilen gözleri, büyüdü sonradan... Herkes gibi büyümüştü oda, büyümek kötü şey derdi içinden; büyümekten korkardı içten içe ama korkusunu belli etmeyecek kadar gururluydu. Dağları aşıp yollara düşecek kadar cesurdu ufacık yüreği ama izin vermiyordu dünya.. Gökyüzüne bakınca unutmuyordu artık her şeyi. Bulutları kedilere, köpeklere hatta kaplumbağalara benzetemiyordu bile. Korkuyordu büyümekten içten içe. Büyüdü çocuk, artık o eski bayramlar yoktu, uyanmak güzel gelmiyordu erkenden. Yollara düşmek istemiyordu artık. Hatta gökyüzüne bile bakmıyordu. Unutmuştu gök kuşağının renklerini çoktan. Hayattaydı ama eksikti, eksiliyordu kalbinden bir şeyler. Hissetmek acı veriyordu. Bir baloncu görünce oradan uzaklaşıyordu mesela. Oysa küçükken böyle miydi? Küçükken bir baloncu görünce hemen koşardı arkasından, alamazdı belki ama kilometrelerce yürürdü baloncu ile birlikte; yolunu kaybedene kadar. bunları düşünürken sadece tek bir şey yapması gerekiyordu aslında, atladığı ufacık bir nokta vardı. Tekrar aynı inançla bir kez daha gökyüzüne baksaydı eğer küçük kalacaktı gözleri, kalbi, ruhu. Küçük kalacaktı çocuk.